Lief dagboek,
Hello week 20 a.k.a. de week van de bekkenpijn. Het was al rond de dertiende week begonnen, een zeurende bekkenpijn waardoor de bekkenfysio al trouw bezocht werd. Op advies van de verloskundige, want je kunt maar beter al vroeg beginnen met het bezoeken om de klachten te beperken. Na het trouwe bezoeken, de oefeningen én de dagelijkse (pijnlijke) massages had ik de bekkenpijn in deze mate dus ook niet verwacht en viel het even rauw op mijn dak.
Ergens schuilt het gevoel dat ik zolang ik nog niet in mijn derde trimester zit, ik ook nog niet grenzen mag gaan aangeven die voor mijn gevoel heel overdreven zijn. Om te beginnen al bij het werken. Ik heb altijd fulltime gewerkt, dus dat zou ik tot mijn verlof toch zeker ook nog wel moeten kunnen doorzetten. Vooral als anderen je ook nog aanmoedigen hierin en je vertellen dat het goed is om nog even dat geld als ZZP’er te kunnen verdienen, is het daarna extra moeilijk om te accepteren en aan te geven dat dit - letterlijk - niet meer voor je werkt. Idealiter moet ik in de ochtend langzaam de dag starten en struggle ik tot ik in de middag weer een dutje mag gaan doen. Op een slechte dag doe ik zelfs twee dutjes - of kom ik zelfs meer aan uitrusten dan aan werken toe - waarna ik me al helemaal de loser van de dag voel. Gek eigenlijk dat je bij een ander dit helemaal zou begrijpen, maar bij jezelf je er echt voor schaamt en het gevoel hebt dat je het continue zou moeten verantwoorden.
Naast het werken, zijn er nog een aantal andere dingen waar ik ineens tegen aanloop. Te lang lopen zorgt voor extremere pijnen in mijn bekken, waar ik dan langer van moet herstellen. Gek maar waar: te lang zitten ook. Een supermarkt bezoekje vind ik ineens pittig en na een half uurtje staand koken weet ik moeilijk meer hoe ik mijn houding kan vinden. Waar ik eerst een bezige bij was die van sociale contacten houdt, zit ik nu het liefste thuis met mijn man te cocoonen en vooral mijn bekken te ontlasten om maar zo min mogelijk pijnen te hebben.
Ik had het wel al eerder door, maar deze week is het me toch pijnlijk duidelijk geworden en ben ik uit noodzaak gestart met een nieuwe weg hierin te vinden. Na een drukker weekend waar uren op een houten stoel in voorkwamen, was ik helemaal klaar en ontstonden er ineens naast heftige bekkenpijn ook harde buiken. Iets dat ik van te voren nog niet had ervaren en waar ik erg van schrok. Natuurlijk is het niet ernstig, maar mijn lichaam gaf me zoveel signalen dat ik rust nodig had. Hier ben ik toch maar naar gaan luisteren door maandag eerst eens een hele dag vrij te nemen. Naast uren haken & de héle dag in mijn pyjama zonder make-up op de bank te zitten (een unicum dat uitgezonderd van mijn coronakoorts dagen al jaren niet meer was voorgekomen), deed ik helemaal niks.
Of ja: het enige dat ik deed, was mijn afspraken van deze week afzeggen. Uitrusten, slapen en toen ik eindelijk weer wat bijkwam rustig de straat doorlopen. En veel huilen, want wat was dit een teleurstelling. Ik zag mijn zwangerschap als een roze wolk voor me, waar ik zou genieten van het kleine meisje dat in mij groeide en de tijd dat we nog met zijn tweetjes als koppel zouden zijn. Een babymoon plannen en leuke activiteiten met onze vrienden en familie.
En natuurlijk weet je dat het ook wel eens pittiger gaat zijn, maar dit valt me deze week erg pittig.
Misschien deel van het ‘leerproces’; meer mijn grenzen aangeven, minder verwachtingen hebben hoe het móet zijn en eerlijk bij mensen aangeven hoe het gaat en hoe ik mij daarbij voel. Bijna therapeutisch deze zwangerschap joh. Ik ben er in ieder geval al mee begonnen door het wide in the open op het internet te pleuren. Dus sorry, misschien not sorry, voor dit negatieve weekdagboekje, maar de zwangerschap is niet - altijd - een roze wolk. <3
