Wanneer komt nummer 2?
Hoe ontelbaar vaak deze beruchte vraag al is gesteld… Ongelooflijk. Een tweede, dat klinkt leuk en aardig – vooral heel erg makkelijk – maar is dat wel realistisch?
Doe je een tweede kindje er nou echt gewoon even bij? Natuurlijk krijg ik rammelende eierstokken bij de gedachte aan weer zo’n piepklein frummeltje, een tweede kindje, een broertje of zusje voor mijn zoontje, maar ik denk ook aan immens veel andere dingen. Nachtvoedingen, überhaupt 7 of 8 keer voeden per dag, luiers verschonen en ontelbare outfitwissels. Al die dingen vond ik bij de eerste namelijk al een dagtaak. Hoe zorg je in godsnaam voor een baby als je al een kindje hebt? Ik zie het al helemaal voor me. Een huilende baby in de draagzak. De peuter die huilend aan mijn been hangt, die ook gewoon aandacht wil. En terecht, want eerst stond hij in het middelpunt van het gezin.
Dan heb ik het nog niet eens gehad over de zwangerschap zelf. Aangezien kind nummer 1 dan ook gewoon aanwezig is, zit de hele dag in bed Netflixen er niet meer in. Hoe doe je dat? Als je extreem moe bent en alleen maar wilt slapen (hi eerste trimester)? En wat als de oudste helemaal niet meer wilt slapen ‘s middags? Dan kun je een dutje al helemaal vergeten.
Maar goed. Ik kan me dan ook wel weer prima voorstellen dat je bij een tweede een stuk relaxter bent. Je bent namelijk al een gezin. Je bent al mama. Bij de eerste is alles nieuw en spannend, maar inmiddels weet je alles over allerlei onderwerpen die je eerst nerveus en onzeker maakte. Middagslaapjes, voedingen, babybadjes, inbakeren, babypoep en je pasgeboren baby aankleden zonder overslagromper. Noem maar op. O, en heerlijk knuffelen in de newborn fase. De tijd dat ze zo klein zijn. Daar kijk ik dan weer wel naar uit. Het gaat zo snel. Echt waar. Ook al besefte ik dat bij de eerste dan weer niet.
Zoveel stof tot nadenken. Daarbij is het hartstikke persoonlijk of je uiteindelijk voor een tweede gaat. En wanneer dan? Een perfect moment is er nooit. Het zou dan ook voor iedereen beter zijn als andere mensen zich daar bewust van zijn. Dus, minder van die irritante vragen en er niet zomaar van uitgaan dat papa en mama een tweede kindje willen of dat het allemaal zo vanzelfsprekend is. Dat zou fijn zijn.
Een tweede komt nog wel, wat mij betreft. Maar eh, voorlopig laat ik ze nog even rammelen. Die eierstokken.
