Je hele leven stel je je het romantisch voor...
Het moment dat je erachter komt dat je zwanger bent. Droomscenario’s vlogen door mijn hoofd, zelfs trouwen kwam niet eens bij DAT moment in de buurt. Met veel spanning begonnen we aan ‘het proces’, zwanger proberen te worden.
Ik zag het al helemaal voor me; we waren net getrouwd en een gezinnetje worden zou het helemaal afmaken. Waar mijn man genoot van ‘het proberen’ met de instelling ‘het komt wanneer het komt’, was ik mijn Flo app dagelijks goed in de gaten aan het houden en ieder mogelijk teken van een kwaaltje aan het signaleren.
De testen werden ingeslagen. Jazeker, meteen meerdere testen - want ik ging voor de voordeelverpakking van bol.com. Waar je vroeger dacht dat je gewoon een random test kocht, kwam ik nu in de magische wereld van zwangerschapstesten. Testen die je 5 dagen eerder kunt doen, digitale testen die aangeven hoe lang je zwanger bent, testen waar je het binnen 1 of 3 minuten weet, verschillende huismerken of toch een Clearblue; de keuze is reuze. Om nog maar niet te beginnen over ovulatietesten.
Bij de eerste keer testen, had ik het helemaal voorbereid. Mijn man stond met een cappuccino en toch wat spanningen te wachten; ik ging rustig op de wc testen. Helaas was het nog niet gelukt en mijn teleurstelling was - ondanks dat het pas de eerste keer proberen was - erg groot.
Het gevolg van een negatieve test, is dat je het de volgende maanden niet meer zo getimed en romantisch gaat proberen. Met nog meer spanningen en onzekerheden start het testen.
Zo ook de keer dat het raak bleek te zijn. De hele maand keek ik er al naar uit: het moment dat ik ongesteld moest worden - of juist niet - en dus weer kon testen. Met spanning liep ik met een test naar de wc, om daar zó nodig te moeten plassen, dat ik de test niet eens kon doen. Tot zover dat maakbare moment waar ik eerder van had gedroomd.
We begonnen aan onze wekelijkse online teammeeting met Babywatcher en ik was flink aan het balen dat ik zo intens naar de wc had moeten gaan - achteraf het kwaaltje dat ik al de hele tijd probeerde te signaleren. Na de meeting besloot ik toch maar een test te doen zonder ochtendurine, meer om een negatieve bevestiging te krijgen en de zenuwen te doden. Zonder iets tegen mijn man te zeggen, ging ik naar boven om te testen.
Wiebelend en op één bil ging ik op de veel te koude wc zitten, al half aan het balen dat het waarschijnlijk toch niet zo zou zijn. Om die test dan uit dat papiertje te krijgen, terwijl je al moet plassen, blijkt dan een hele oefening te zijn voor je blaas. Voor de extra romantische roze wolk, plas je dan ook nog eens over je hand heen als je niet uitkijkt.
Om niet te beginnen over de drie minuten die aanvoelen als een eeuwigheid. In het walhalla van zwangerschapstesten had ik toch de verkeerde keuze gemaakt. Ik denk dat ik zo een vijf keer nagekeken heb of dat kruisje nu écht zwanger betekend. Het woordje ‘zwanger’ is toch een stuk fijner om te lezen dan in het boekje steeds te moeten checken of dat kruisje écht zwanger betekent, als je door de zenuwen niet meer zo goed kunt nadenken.
Het stuk waarin ik het trillend op mijn benen en huilend van geluk aan mijn man ging vertellen, terwijl hij stond op te ruimen en dacht dat ik een grapje maakte, was ook iets anders dan gepland. Tot zover het leuke moment waarin ik hem kon verrassen.
Het plassen over een stokje dat je hele leven binnen 3 minuten kan veranderen, bleek toch niet zo een romantische ervaring te zijn als ik mij van tevoren had voorgesteld. Het geluk en de verbazing dat over me heen kwam toen ik dat kruisje kreeg te zien, bleek wel te zijn wat ik mij had voorgesteld. Hoe minuscuul het mosterdzaadje dan op dat moment ook is; voor mij voelt het al alsof ik een volgroeide baby in mijn buik heb. En dat gevoel, dat is wel het mooiste dat er is.
