Lief dagboek,
Het bijhouden van een dagboekje is niet aan mij besteed. Al een aantal keer ben ik het begonnen, maar steeds tevergeefs. Het startte op mijn huwelijksreis, toen ik bedacht dat ik het proces naar het zwanger worden echt wilde bijhouden en het mooiste notitieboekje op een treinstation in Italië kocht. Precies twee keer heb ik hierin geschreven, want iedere zonnestraal, drankje of lekker etentje zag er aantrekkelijk uit en ik had helemaal geen tijd om mijn diepste gevoelens op te schrijven. Eenmaal zwanger begon ik opnieuw; iedere dag wilde ik koesteren van mijn zwangerschap - en dat op papier. Ook hierin bleek ik geen ster. Toen de vermoeidheid en de misselijkheid kwamen, bleef het boekje al snel in de kast liggen en kwam Netflix om de hoek kijken.
Deze wekelijkse column is wel goed te doen - hier kan ik de discipline nog net voor opbrengen. En het is ook meteen mijn ongevraagde advies van deze week; probeer dingen wekelijks te noteren. Als de zwangerschap je te lang duurt, kun je zo ook weer zien hoe snel het eigenlijk gaat. Er verandert namelijk toch meer dan dat omstanders in de gaten hebben en zelf sta je hier tijdens alle drukte ook niet altijd bij stil. Ook je kwaaltjes - en de intensiviteit hiervan - kunnen steeds veranderen en door het bij te houden, lukt het misschien ook meer om te relativeren.
Zo had ik aan het begin van vorige week een bijzondere 13weken echo en was ik hier helemaal van in de wolken. Aan het eind van de week zat ik alweer voor de derde keer spugend boven de toilet, terwijl het eind week 12 zo goed ging dat ik met de medicatie Emesafene ben gestopt. Wisselende ervaringen dus, die er helemaal bij horen. En nu, nu zitten we al in week 14. Een mega bijzondere week, want het is de week waarin mijn petekind is geboren.
Bij een geboorte komen altijd al veel emoties kijken, maar als het dan ook nog eens je petekind is én je zelf zwanger bent (hallo zwangerschapshormonen), kun je je voorbereiden op een emotionele achtbaan. Een overdosis van liefde, geluk, blijdschap en een nog groter verlangen om je eigen kindje straks ook te mogen vasthouden.
Maar naast het hoogtepunt van een geboorte van het meest vredige wezentje, gebeurt er momenteel op heel veel kilometers afstand ook zo veel ellende. In een tijd van veel verdriet voor een land, kun je niet anders dan diep meeleven met de mensen die er midden inzitten. En dit levert een mentale tweestrijd op. Aan de ene kant wil je stress vermijden en het liefste de tv’s uitzetten om alles te vermijden, maar aan de andere kant wil je ook niet wegkijken.
Naast het verdriet voor de ander, merk ik dat ik ook tegen mijn eigen angsten aanloop om in mijn eigen land een oorlog te krijgen. Dit roept een emotie op die er eerder nog niet is geweest. Het gevoel van willen, nee moéten beschermen. Wat er ook gebeurt, ik wil ervoor zorgen dat mijn baby in een liefdevolle omgeving opgroeit zonder gevaren. Dat je hier nu geen invloed op hebt, doet voor mijn stresslevel niet veel goeds. En om mij heen zie ik bij veel (soon to-be) moeders dat zij dit ook zo ervaren.
Al met al is week 14 dus een erg bewogen week. See you next week! <3
Lees hier Dagboek van een zwangere: week 15
