Deze week is begonnen met de állerlaatste keer stappen van mijn man voordat de baby er is. De afgelopen weken kreeg hij een soort FOMO en wilde graag iedere keer met zijn collega’s/vrienden op stap en ben ik hem hoogzwanger zelfs gaan halen. Achteraf gezien een gekke keuze, maar ik ben ook weer te gierig voor de taxi.
Om nog even iets leuks te gaan doen tijdens ons hopelijk laatste weekend, gingen we samen met mijn ouders en twee zusjes naar het Gaiapark. Zo burgerlijk als we nu worden, hebben we daar een jaarkaart voor gekocht. De vorige keer kon ik niet langer dan 40 minuten daar zijn door mijn bekken, waardoor we nu voor een rolstoel hebben gevraagd. Dit was voor mij even een drempel, want ik vind dat toch wel moeilijk en denk in mijn hoofd steeds dat mensen daar veel oordelen over hebben.
Ondertussen merk ik dat ik steeds meer last van buikpijn en voorweeën. Het punt is langzaam bereikt dat we iedere nacht tegen elkaar zeggen dat het waarschijnlijk nu écht gaat beginnen en mijn man teleurgesteld weer wakker wordt. Ook onze ouders zitten vol spanningen te wachten en mijn moeder die bij de bevalling gaat zijn, gokt ook op het weekend.
Vol verwachtingen van het weekend gingen we maandagochtend naar de gynaecoloog in Sittard. Hierbij verwachtte we dat ik aan het eind van de week zou worden ingeleid, maar al snel werden we teleurgesteld met het nieuws dat hij echt pas in week 39 zou willen inleiden. Na een vervelende CTG-scan voor mijn bekken, stapten we weer teleurgesteld in de auto. Mijn man had zo graag de baby willen ontmoeten, en ik wilde ook nog eens graag van de bekkenpijn af zijn.
Volgende week maandag zouden we terugkomen, maar wie weet zou het deze week nog van nature kunnen beginnen. Om dat ‘van nature’ een handje op gang te helpen, wilde de verloskundige mij woensdag gaan strippen. Dit was nog wat vroeg met 38 weken bij de eerste, maar ze wilde graag met mij meehopen dat het toch al mogelijk was. Om te gaan strippen, moest ik 2 cm ontsluiting hebben en een wat wekere baarmoedermond. Eenmaal daar zagen we dat dit nog niet mogelijk was, maar ik wel al een kleine cm ontsluiting had. Een stap in de goede richting dus! Ik blijf wel steeds harde buiken krijgen en oefenweeën, dus de spanningen lopen op.
Donderdag vierde ik mijn verjaardag. Ik hield het klein, maar wilde toch iets vieren. In de middag ging ik lunchen met mijn zusje, die speciaal was gereisd om gezellig iets te doen. Na het lunchen was ik kapot en ging ik eerst een dutje doen, voordat we de verjaardagsboodschappen gingen doen. In de avond kwamen onze gezinnen en neef & nicht met mijn petekindje. Dit vierden we samen zo’n twee uurtjes en na deze tijd was ik ook weer blij dat ik rustig kon uitrusten.
Op vrijdag probeerde de verloskundige mij opnieuw te strippen en ditmaal lukte het. Met 2(!) cm ontsluiting en een wekere baarmoedermond was het mogelijk en begon het weer flink te rommelen in mijn buik. Daardoor besloten we maar snel een cadeautje (fotoboek van mijn petekind) langs te brengen. Als het kleine frommeltje er dan zou zijn, was dat in ieder geval al gegeven.
En hoeveel het ook rommelde en oefenweeën steeds regelmatiger kwamen, bleef de daadwerkelijke bevalling uit. Ze laat ons graag nog even wachten, maar wij worden steeds ongeduldiger. Ik hoop steeds meer dat dit de laatste week van ons dagboekje wordt.
