Een onbetaalbare herinnering:
samen met mijn moeder aan het ziekenhuisbed een echo maken en naar de baby in mijn buik kijken.
Op haar drieëntwintigste, verloor Astrid haar moeder. Twee dagen voordat kleine Ivy Mae ter wereld kwam. Astrid maakte tegelijkertijd een van de verdrietigste en mooiste gebeurtenissen van haar leven mee. Ze is dankbaar voor één van de laatste herinneringen met haar moeder. Samen, in het ziekenhuisbed, haar kleine bewonderen met de Babywatcher.Waarom mijn moeder?
“Ik groeide op in een heel hecht en warm gezin. Mijn moeder kreeg me op haar twintigste. Mijn ouders waren toen al getrouwd. Later kregen ze ook nog mijn jongere zusje. Als ik terugdenk heb ik alleen maar goede herinneringen aan vroeger. We waren altijd met z’n viertjes en deden alles samen. Dit werd versterkt toen we hoorden dat mijn moeder ziek was. We waren een echt groepje. Geen buitenstaanders; wij losten dit met z’n vieren op en gingen samen naar alle ziekenhuisbezoeken en uitslagen. Het begon met een onrustige moedervlek waar een korstje op kwam: melanoomkanker, hoorden we de dag na Moederdag, een aantal jaren geleden. Ze werd geopereerd en het bleef lange tijd rustig. Na een onderzoek in 2017 bleek dat ze uitzaaiingen had. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Je gaat je ineens een hoop realiseren. Ik had nog geen diploma op zak, geen rijbewijs. Ging mijn moeder dit nog meemaken? Als ik oudere mensen zag langsfietsen, vroeg ik mezelf af: waarom mama? Waarom gaan jullie niet eerst? Het leven is zeker niet altijd eerlijk!”
De laatste 'ik hou van jou'
“De ziekte van mijn moeder duurde in totaal vierenhalfjaar. Met rustige tijden ertussen. Ieder moment waarop ik vrij had, wilde ik bij mijn moeder zijn. We dachten dat ze nog langer bij ons zou zijn, dus zetten we het normale leven voort. Af en toe hadden we leuke uitstapjes, zoals naar de dierentuin gaan. Maar we hielden er altijd rekening mee dat er een ziekenhuis in de buurt moest zijn. Op vakantie gaan naar bijvoorbeeld Turkije zat er niet in. De gezondheidszorg in het buitenland is vaak slechter dan in Nederland dus wil je dat risico niet lopen. Mijn moeder zelf was heel positief. Elke keer als we een tegenslag kregen, was mijn moeder er zeker van dat we dit samen konden aanpakken; dat we er samen doorheen zouden komen. Het slechte nieuws in 2017 viel zwaarder. Je wil je kinderen en man natuurlijk niet achterlaten. Tot het einde zat ze dan ook vol met vechtlust. Als ik de tijd kon terugdraaien had ik haar gezegd hoe ontzettend trots ik op haar was. Ook heb ik spijt dat ik haar de naam van de baby niet had verteld. Maar ik ging er van uit dat ze er gewoon nog bij zou zijn. Ik was al zo ver in mijn zwangerschap. De naam wilde ik met niemand delen, waarom dan wel met haar? Ze was er toch gewoon bij. Maar het ging heel snel. Op zaterdag was ik bij haar, op maandag overleed ze. Mijn moeder had haar afscheid al genomen, ik niet. Ze was die zaterdag heel helder. Na afloop zei ze tegen mijn vriend, Jordy, dat hij goed op mij en de kleine moest letten. Ze wreef nog even over mijn buik zoals ze altijd deed. Ik zei, ik hou van je. Maar ik had geen idee dat dit de laatste keer zou zijn.”
Een trotse oma
“Mijn moeder was een heel trotse oma! Op dertig december 2017 kwamen Jordy en ik erachter dat we zwanger waren. Normaal wacht je de eerste echo af voordat je het vertelt, maar ik zat vol spanning en blijdschap. Jordy stimuleerde me het alvast te vertellen. Heb je nog wensen voor 2018, vroeg hij aan mijn moeder op oudejaarsavond. ‘Beter worden’, zei ze, ‘en oma worden!’ Enthousiast gaf ik aan dat dat binnenkort ging gebeuren. Ze was enorm blij, ging meteen de zolder op om babyspulletjes te halen en ging de week erna in de stad babykleertjes kopen. Het was erg fijn dat ze er was tijdens mijn zwangerschap. Ze heeft me erdoorheen geholpen en ik kon bij haar terecht met al mijn vragen. Eerlijk gezegd had ik er geen rekening mee gehouden dat mijn moeder er niet meer zou zijn tijdens de geboorte van Ivy. Omdat ik zelf in Enschede woon en mijn moeder in Assen, had ik een Wens Ambulance geregeld. Zo zou mijn moeder Ivy meteen dezelfde dag nog kunnen zien. Helaas mocht het niet zo zijn en heeft ze Ivy nooit in haar armen mogen houden. Dat doet pijn. Een paar dagen na de geboorte had ik er meer vrede mee gehad. Of eerder tijdens de zwangerschap.”
Een onbetaalbare herinnering
“Omdat ze zo snel achteruitging, heb ik tijdens week dertig van mijn zwangerschap een Babywatcher gehuurd en deze meegebracht naar het ziekenhuis. Het was een heel bijzonder, maar ook verdrietig moment, want het kon ook meteen hun laatste ontmoeting zijn. Mijn moeder zat vol bewondering te kijken. ‘Kijk eens dat neusje, die handjes, de duimpjes.’ Als een verpleegster binnen kwam lopen riep ze vol trots: ‘moet je kijken, dit is mijn kleindochter!’ Ik weet zeker dat dit heel belangrijk is geweest voor mijn moeder. Zij had waarschijnlijk al een vermoeden dat ze er niet lang meer bij zou zijn, maar nu heeft ze kleine Ivy toch gezien. Ook voor mij is het een moment geweest om nooit te vergeten. Niemand neemt dit bijzondere moment nog van me af! Ook is die middag de enige foto van mijn moeder, mij en Ivy samen gemaakt. Een onbetaalbare herinnering!”
De lichtroze wolk na de geboorte
“Ik wilde zo snel mogelijk bevallen van Ivy. Het was midden in de zomer, gigantisch heet en al dat verdriet en die stress kon niet goed zijn voor de baby. Daarnaast wilde ik kleine Ivy meenemen naar de crematie en moest ik zelf weer hersteld zijn die dag. In week 39 werd ik dan ook ingeleid, waarna ik diezelfde dag beviel. Hoe het voelde? Ik zou het omschrijven als een licht roze wolk. Er kwam een nieuw mensje op de wereld. Daar was ik blij om. Maar natuurlijk was er ook dat heftige verdriet dat mijn moeder er niet meer bij was. Tijdens de kraamweek was ik positief. Ik dacht: dit kan ik wel. Mijn kraamhulp was net een psycholoog en hield veel rekening met mijn situatie. Toen ze weg was, kwam ik in een zwart gat terecht. Je beseft dat je moeder er niet is, maar dat jij wel moeder bent geworden. Ik had allemaal vragen voor mijn moeder. Zij was ook al op jonge leeftijd moeder, zij had me kunnen helpen. Hoe had zij dit gedaan? Het liefst wilde ik er ook niet meer zijn. Maar voor en door Ivy blijf je elke dag doorgaan.”
Herinneringen voor de kleine
“Mama zijn vind ik in één woord fantastisch! Af en toe - als ze een huilaanval heeft- wil ik haar in een geluidsdichte ruimte stoppen, maar als ze dan weer begint te lachen en brabbelen, is het het weer allemaal waard! Ivy is een heerlijk vrolijk kindje. We waren bang dat ze een huilbaby zou worden, door alle spanningen. Maar daar is niks van waar. Ze sliep met zes weken al door en wordt wakker met een gigantische lach op haar gezicht. Met mij gaat het steeds beter. Bij een psycholoog kan ik maandelijks mijn hart luchten. Dat praat toch gemakkelijker dan met mensen die je elke dag ziet. Vanaf volgende week ga ik aan het werk bij nieuwe werkgever. Een uitvaartverzekering. Ik heb gemerkt dat er veel op je afkomt na het overlijden van een dierbare. Daar wil ik mensen bij helpen. Een heel nieuwe start dus; 2019 wordt hopelijk een beter jaar! Ik denk veel aan mijn moeder en onze mooie herinneringen. Deze ga ik zeker ook met Ivy delen. Wat voor lieve moeder ze was, hoe blij ze was met de komst van Ivy en dat ze al alles in huis had gehaald voor als Ivy kwam logeren.”
